ரெளத்திரம் பழகியவர்கள்

இயற்கையான செயல்களுக்காகவும், செயற்கையாய் கை குலுக்கவும், நமக்கு பிரியமானவர்களின் தொடுகைக்காவும், இத்தனை நாட்கள் உடன்கிடந்த என் கைகளுக்கு புதிய முகவரியை கொடுத்தது நிலே வசுந்தா. கொடுக்க காரணமாய் இருந்தான் சூர்யா. சூர்யாவை சூர்யாவாக எனக்கு தெரிந்ததை விடவும், செல்லமான குப்புவாகவே அதிகம் தெரியும். எங்கள் பள்ளி நாட்களில், கருநீலக்கலரில் சரிந்த தொப்பியுடன், அவன் நிறத்திற்க்கு சற்றும் பொருந்தாத யுனிபார்மில் ஸ்கவுட் உடை போட்டு உலவியவனை சீனியர்கள் என்ற பெயரில் சற்று அதிகமாகவே வதைத்திருந்தோம்.

பிலிம் இல்லாத காமராவில் அவனை படம் பிடித்ததாக ஏமாற்றி 15 ரூபாய் பணம் வாங்கிய போது தான். 15 வயதில் முதன் முதலில் எனக்கு "ஏமாற்றுதல்" என்ற பண்பு அறிமுகமாகி இருக்க வேண்டும். அடுத்த இரண்டு வயதில் எல்லாம் ஏமாற்றுவது தவறு என்று தெரிந்த, உத்தம ஆவதாரம் எடுத்த பின் உண்மையிலேயே அவனை புகைப்படம் எடுத்து அவனிடத்தில் கொடுத்து 15 ரூபாய்க்கான பாவ கணக்கை சரிசெய்து கொண்டேன். எத்தனையோ தடைகளை தாண்டி பிறந்ததாலேயே குப்புராஜ் என அவன் அம்மா பெயரிட்டது, மூக்குகுத்தி அவனை வேறொருவரிடம் விற்று மீண்டும் பெற்று கொண்டது என இந்த இளம் வயதிலேயே அவனுடைய வரலாற்று பக்கங்கள் அதிகம். ஆனால் நியுமராலஜியின் செல்ல கிள்ளலில், இப்போது அவன் சூர்யா. நமக்கு குப்பு தான்.

வாழ்க்கையில் ஓர் மிகப்பெரிய மாற்றம் தேவையாய் இருந்த தருணம். வாழ்வின் எல்லா திசைகளிலும், எல்லா மனிதர்களிலும், எல்லா நொடிகளையும் கடக்க விடாமல் மூச்சடைத்து நின்ற தருணம். என்னை நானே ஓர் ராட்சஷ பலூனில் இட்டு காற்றையும் நானாகவே அடைத்து கொண்டேன். யாராவது சிறிய துவாரத்தின் வழி வெளியேற்றமாட்டார்களா என்று ஏங்கி நின்ற பொழுது. புதிய மனிதர்கள், புதிய முகங்கள், புதிய மொழி எனக்கு தேவையாய் இருந்தது. ஆனால் என்னிடம் நான் மாற்றி கொள்ள விரும்பாததாகவும், மாற்றவே முடியாததாகவும் இருந்தது காதலும் அன்பும். காதலை மட்டும் வைத்து கொண்டு, காதலுக்கான சகலத்தையும் தொலைத்து விடும் வழியினை தேடி கொண்டிருந்தேன்.

அழைப்பு வந்தது, எடுத்தேன்.

"அக்கா பிரதீப் என்றான். " ஒவ்வொறு வாக்கியத்தின் முடிவிலும் இவன் அக்கா என்பது...ஒண்டியாய் போன எனக்கு அவ்வப்போது தமையன்களுக்கான ஏக்கத்தை அதிகரித்து கொண்டேயிருந்தது. எத்தனை அலுப்பான விஷயத்தை அவன் பேசினாலும், அவன் பேச்சு என்னை ஈர்க்காத தருணங்களில் நான் கவனம் இழந்து போகும் பொழுதும் அவன் சொல்லும் "அக்கா" என்னை விழிப்படைய செய்துவிடுகிறது.

"பெங்களூர், நிலே வசுந்தா ஹோம்ல நம்ம சிக்ஸ்த் சென்ஸ்வோட  இனாகுரேஷன் இருக்கு வற்றீங்களா" என்றான்.

என்ன இனகுரேஷன் தெரியாது. நிலே வசுந்தா ஹோம் என்ன இடம் தெரியாது. எதற்காக என்னை கூப்பிடுகிறான் தெரியாது. வழிகாட்டி பலகை இல்லாத பாதைகள் சமயத்தில் சுகமானதாக ஆகிவிடுவதை போல். எங்கு போகிறோம், எதற்கு போகிறோம் என எந்த கேள்வியும் இல்லாமல். அவன் சொன்ன நாளில் சொன்ன இடத்திற்க்கு கிளம்ப மட்டுமே அனுமதித்திருந்தது என் மனம்.

பெங்களூர் சாலைகள் கோவையை போல் இல்லை. நாம் சரியாகவே போக நினைத்தாலும் தொலைவது நிச்சயம். நானோ தொலைவதற்காகவே கவனமாய் சென்றவள். அழகாக தொலைந்து போனேன். ஓர் உள்ளூர்வாசியின் உதவியுடன் என்னை சுலபமாக மீட்டெடுத்தான் குப்பு. "உங்களுக்காக தான் வெயிட்ங்" என்றான். சின்ன வயதிலிருந்தே நான், குப்பு பிரதீப் மூவரும் பள்ளியின் இளம் பேச்சாளர்களாக அறியப்பட்டிருந்தோம். நாங்கள் "ஸ்பீச் கேங்" எங்களை போலவே எங்கள் பள்ளியில், டான்ஸ் கேங், சிங்கிங் கேங் என பல உண்டு. எல்லோரும் ஒரு படையாய் கிளம்பி சுழற்கோப்பைகளை தட்டுவது, அடுத்த பள்ளி கேங்குகளுடன் வம்பிலுப்பது என சகலத்தையும் சத்தமில்லாமல் செய்து வந்தோம்.

எனக்கு அப்போது டி.ஆர் பாணியிலான பேச்சு வசனங்கள் எளிதில் வசப்பட்டதாலும். என் அப்பாவின் நண்பர்கள் சிலர் இலக்கியத்துறையில் பங்காற்றி கொண்டிருந்ததாலும் எனக்கு சில கவிதைகள், பாடல்கள் என சிலது அத்துபடி. அதில் நாங்கள் அதிகம் பிரயோகிப்பது.....

"இளைஞனே பருவ நெருப்பில் காய்ச்சிய வாளே! நாளை என்பது உன் திருநாளே!
நினைவிருக்கட்டும் உன் புருவ நெருப்பில் புகம்பங்கள்.
நீ இமைதிறந்தால் அதில் சூர்யோதையங்கள்!
வா நீ வெல்ல விண்வெளி காத்திருக்கிறது,
நீ பந்தாட கிரகங்கள் காத்திருக்கிறது."

இன்னும் தொடரும் இந்த உணர்ச்சி கவிதையின் பிற்பாதி எப்படி மறந்தது என்பதே ஆச்சரியம் தான். காரணம், பெண்மை, பாரதி, சமூகம், சினிமா என எந்த தலைப்பு கொடுத்தாலும் இந்த உணர்ச்சி கவிதையை மூவரும் முத்தாய்ப்பாய் சொல்லி பரிசை அள்ளுவோம். நாங்கள் வெவ்வேறு வகுப்பு என்பதால், சீனியர், ஜூனியர் என வெவ்வேறு பிரிவுகளில் போட்டி நடக்கும். ஆனால் நாங்கள் பேசுவது என்னவோ ஒரே ஸ்கிரிப்டை தான்.

இந்த ஸ்கிரிப்டை மனப்பாடம் செய்யும் படலம் மிக முக்கியமானது. ஓர் ராணுவத்தை தயார் செய்யும் பாங்குடன் அவர்கள் இருவருக்கும் எங்கள் இல்லத்தில் பயிற்சியளிப்பேன். டான்ஸ் கேங், சிங்கிங் கேங் அனைவரை விடவும் நாம் பரிசுகளை அள்ள வேண்டும் என்று அவர்களை மூளை சலவை செய்வேன். நான் அன்று கற்று கொடுத்த பாரதி பாடல்களை, இன்று பாரதியை விட்டு நெடும் தூரம் வந்துவிட்ட என்னிடம் அந்த பசுமை மாறமல் அப்படியே பகிர்ந்து கொள்கிற இந்த சிறுவர்கள் என்னை வியக்க செய்கிறார்கள்.

நான் பாடல்களை எப்படி உச்சரிக்க வேண்டும் என்று மட்டும் தான் இவர்களுக்கு கற்று கொடுத்தேன். ஆனால் அதை இத்தனை சுலபமாய் இவர்கள் வாழ்வார்கள் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை. "சிக்ஸ்த் சென்ஸ்" என்ற சமூக அமைப்பை துவங்கி, இன்று பல நலதிட்டங்களை இவர்கள் செய்து வருவதை கண்டு நெகிழ்ந்து கொண்டேயிருக்கிறது மனம். இத்தனை அழகாய் இவர்கள் ரெளத்திரம் பழகுவார்கள் என நான் நினைக்கவில்லை, தனி மனிதனுக்கு உணவில்லையேல் இவர்களின் உணவை தியாகம் செய்வார்கள் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லை.

"நிலே வசுந்தா" வில் நுழைந்த பொழுது அத்தனை நினைவுகளும் அலையலையாய் எழுந்தது மனதில். பெரும்பாலும் நான் ஏற்படுத்தி கொண்ட அழுத்தங்களுக்கலாலும், ஈஷாவின் ஆனந்தத்திலும் மட்டுமே நான் அழுவதுண்டு. அன்று என் கண்களை நனைத்த நீருக்கும் பலம் அதிகம். ஈரம் அதிகம். துவர்ப்பு அதிகம். 25 வண்ணங்களில் அங்கே தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது அமாவசை இரவு. எப்படித்தான் மனது வந்ததோ இவர்களை ஆதரவற்று விட்டுவிட. குப்பு சொன்னான்

 "சில குழந்தைங்க ஸ்ட்ரீட்ல கிடைச்சாங்க, சில குழந்தைங்க டெஸ்டிட்யூட்ஸ், சில குழந்தைங்க செமி ஆர்பன், சிலர் ஆர்பன்". இவங்களுக்கெல்லாம் என்ன வேணும்னு கேட்டு இவங்களுக்கு தேவையானத வாங்கிட்டு வந்திருக்கோம். பெங்களூர்ல "நிலே வசுந்தா ஹோமோட" சேர்ந்து தான் நாம் பணியாற்ற போறோம். அதுக்கு தான் இன்னிக்கி இனாகுரேஷன், நீங்க இந்த குழந்தைங்க முன்னாடி பேசனும். இவங்களுக்கு கிப்ட்ஸ் குடுக்கனும். இனிமே சிக்ஸ்த் சென்ஸோடு சேர்ந்து நீங்க இயங்கனும்.

தேவையற்ற இடத்திலும், நான் தேவையில்லை என்று நினைப்பவர்களின் இடத்திலும் தோண்டையின் ஈரம் வற்ற பேச தெரிந்த எனக்கு அந்த குழந்தைகளிடம் பேசத்தெரியவில்லை. என்னை விட நன்றாகவே சொல்லி கொடுக்க தெரியும் குப்புவுக்கு என்று அன்றைக்கு தான் தெரியும். "நாங்கல்லாம் உங்க அக்கா, அண்ணா மாதிரி, உங்களுக்கு என்ன வேணாலும் கேளுங்க" என்று சொல்ல சொன்னான். சொன்னேன். ஓர் குழந்தை எழுந்து மண்டியிட்ட வாக்கில் என்னிடம் "தன்னியவாதகளூ" என கன்னடத்தில் சொல்லவும்.

தெரித்து விழுந்தது என் துளிகள். ஒருவரை பார்த்து வணங்கி நிற்பது எத்தனை கூர்மையான ஆயுதம் என்று ஈஷாவின் உயர்நிலை வகுப்புகளில் உணர்த்தியிருக்கிறார்கள். நான் எத்தனை குற்றம் செய்திருந்தால், அந்த ஆயுதம் அத்தனை கூர்மையாக என்னை தாக்கியிருக்கும் என்று இன்றும் மலைக்கிறேன். செவ்வனே நிகழ்ந்தது துவக்க விழா. கருப்பு வெள்ளை ஓவியத்திற்க்கு வண்ணம் பாய்ச்சுவதை போல் அனைத்து குழந்தைகளும் ஸ்கெட்ச் பென்சில், கொடுத்து மகிழ்ந்தோம். அந்த பொருட்களை குழந்தைகள் வாங்கி கொண்டார்கள் என்பதை விட நாங்கள் அவர்களிடமிருந்து ஏராளமான புதிய பரிமாணங்களை வாங்கி கொண்டோம் என்பது தான் சத்தியம்.

சிக்ஸ்த் சென்ஸ் இரண்டு இளைஞர்களை மட்டும் கொண்டது அல்ல. இவர்களுக்கு பின் ஓர் மாபெரும் மாணவ படையே உண்டு. இந்த அமைப்பின் அடுத்த திட்டம்......."Desire Alive" குழந்தைகளின் விருப்பங்களை எழுதி வாங்கி... அதை வண்ண காகிதத்தில் அழகாய் புதைத்து, அவர்களுக்கு ஆச்சர்யமான சந்தோஷம் தருவதே....... எனக்கு அறிமுகமான புதிய முகங்களுடன் புதிய உணர்வுகளுடன், அசலான ஆறாம் அறிவை பயன்படுத்த துவங்கிவிட்டேன்.

நண்பர்களே நீங்களும் எங்களோடு இணைந்து கொள்ளுங்கள்.....பூக்களை விதைக்கத்தான் சூழல்கள் தேவை. புன்னகைகளை விதைக்க அல்ல.

மேலும் விபரங்களுக்கு  http://www.sixthsenseindia.org/
தொடர்புக்கு Mobile: + 91 9894447177, 9894060566, 9629447577
மின்னஞ்சல்: info@sixthsenseindia.org

பாஷை

பாஷை

வேண்டாம் என்று புரியும் வார்த்தையில் சொல்லி
வேண்டும் என்பதை புரியாத பாஷையில் சொல்லும்
இந்த விசித்திரமான பாஷையை
புரிந்து கொள்ள முயன்றிருந்தால் கூட
நாம் சிநேகிதர்களாகியிருப்போம்.
*****
 
இன்று

இன்றைய நாளை இலக்காக வைத்து
நகர்ந்த என் நாள்காட்டி.
இன்றைய பொழுதில்
இலக்கை அடைந்தபின்
நீர் கப்பிய கண்களில்,
ஈரம் உலர்ந்தபடியே
வெரித்தது பார்த்தது
எந்த அறிவிப்பும் இன்றி
காலம் நட்டு வைத்துவிட்ட மற்றொரு இலக்கை.
******

சற்குருவும் --- SANTA க்ளாசும்....2

யாரிந்த அம்மா......?

எனக்கு சிறு வயதிலிருந்தே (இப்போதும் அப்படித்தான்). என்னை யார் அம்மா என்றாலும்  பிடிக்காது. பிடிக்காது என்பதை விடவும், யார் இந்த பிள்ளை என்று கேட்டால் அதிகம் பிடிக்கும். பிடிப்பதையெல்லாம் உடைத்துவிடுவதற்கு தானோ இந்த அழைப்பு.  பற்று விடற்காகவே இந்த பற்றற்றான் பற்று என்னுள் பரவியிருப்பதாய் தோன்றியது. அனைத்தையும் மீறி அவரிடம் கேட்பதற்க்காகவும் செய்து காட்டுவதற்காகவும் பல விஷயங்களை தயார் செய்து வைத்திருந்தேன். அவரை காண்பதற்க்கு சொற்ப நிமிடங்கள் முன்பு வரை கூட உடன் வந்த குழுவினரிடம் நான் கொண்டு வந்தவைகளை எல்லாம் செய்தும்,  சொல்லியும் காட்டி ஒத்திகை பார்த்து கொண்டிருந்தேன். அப்படியான ஒத்திகை பட்டியலில் எனக்கிருந்த முதல் கேள்வி...

சற்குரு எனக்கு உங்க மொபைல் நம்பர் வேணும் ப்ளீஸ்... நான் குட் மார்னிங் குட் நைட் மெசெஜ் அனுப்பனும்.

இரண்டாவது அவருடைய கண்களை பார்த்தவாறு என் கண்களை குறுக்கி குறுக்கி சிரிப்பது.

என இன்னும் பல வஸ்துக்களுடன் அவர் முன் அமர்ந்தவரை மாத்திரம் தான் நான். அதன் பின் மேடையும் மாந்தர்களும் அவர் வசம். தலையின் உச்சியில் கண்களுக்கு புலப்படாத கயிற்றை கட்டி பிரபஞ்ச வேலைகளுக்கு மத்தியிலும் சரியான இடத்தில் கயிற்றை ஏற்றி இறக்கி பொம்மலாட்டத்தை நிகழ்த்தி கொண்டிருந்தார் பப்பட் மாஸ்டர். My Master. என்று அவரை பார்த்த பரவசத்தில் மனம் ஆங்கிலத்திலெல்லாம் கவிதை எழுத ஆரம்பித்தது ஆனால் என் கீழ் உதட்டின் கயிற்றை, அந்த சந்திப்பு முடியும் வரை மாஸ்டர் கீழ் இறக்கவேயில்லை. அதனால் மட்டுமே அக்கனத்தில் என்னால் பேசமுடியாமல்  போனது.

அவ்வப்போது ஒரு பனையோலை கூடையில் இருந்து விக்ஸை இன்ஹேலரை எடுத்து மூக்கில் உறிஞ்சியவாறே ஏதேதோ பேசினார். எனக்குத்தான் அது "ஏதேதோவாக" இருக்க முடியும். பிரபஞ்சத்தையும் தன்னையும் பிரித்து பார்க்காத ஒரு தன்மைக்கு என்னிடம் பேசுவதும் அந்த "ஏதேதோ" பேசுவதும் கூட ஒன்றாகத்தானே இருந்திருக்கும்.

தூரத்து கிழவியை காய்ந்த வயக்காட்டில் நெற்றியின் மீது கையை பிடித்து பார்ப்பது போல். வானத்தை கூர்ந்து பார்த்து கொண்டிருந்தார். வெள்ளியங்கிரியின் மணல்களை, அரன் கால்பதிந்த தடங்களை,  துகள்களாக்கி சுழற்றி அடித்து கொண்டிருந்தது காற்று. அவருக்கும் காற்றுக்கும் புரிகின்ற பாஷையில் ஆங்கிலத்தில் எதையோ சொன்னார். பழைய சாமி படங்களில், எல்லா சாமிகளும் சுத்த தமிழ் பேசியே பழக்கப்பட்ட நமக்கு கடவுள் நேரில் பேசுவதே ஆச்சரியம். அதுவும் ஆங்கிலம் பேசும் கடவுள் என்றால்...... மலைப்படங்கவில்லை அந்த தரிசனத்தில். இன்னும் என் கீழ் உதட்டின் கயிறு மாஸ்டரிடம் தான்.

சற்குருவின் பாடல் தொகுப்புகள், கவிதைகள் எனப்பலதையும் பேசி தளர்ந்திருந்த அந்த இளவேனில் பொழுதில் அதிர்ந்து ஒலித்தது சற்குருவின் அலைப்பேசி.

நமஸ்காரம் என்று பேச்சை துவங்கியவர். வானத்தை பார்த்தவாறே எதோ பேசத்துவங்கினார். என் கண் முன்பு,  நான் செய்த ஒத்திகைகள் எல்லாம் என்னுடன் வந்தவர்களோடு சேர்ந்து நையாண்டி செய்து கொண்டிருந்தன. அவர் அலைப்பேசியை பரிதவிப்புடன் பார்த்தவாறே, கண்ணாலேயே ஈஷா சுவாமியிடம் ஜாடை காட்டினேன். அப்போதைக்கு என் கண்களின் கயிறு மட்டும் சற்று தளர்வாக விடப்பட்டிருக்க வேண்டும் மாஸ்டரால். ஓவியத்தில் தூரிகை வரையும் மெல்லிதான கோடுகளை போல் அங்கமர்ந்திருந்த அனைவர் உதட்டிலும் ஒரு குறும்பு புன்னகை. சிரிப்பு காட்ட வேண்டாம் என்று ஜாடை வேறு.

அலைப்பேசி உரையாடலுக்கு பின் மெல்ல சற்குரு அந்த சந்திப்பின் முடிவிற்க்கு வந்து கொண்டிருப்பதை உணர முடிந்தது. ஒரு ஷணப்பொழுதில் நம் சிகையை கலைத்துவிடுகிறது அவர் நெற்றிக்கு நேர் கைகளை குவித்து வணங்கி விடைக்கொடுப்பது. ஒவ்வொறுவராய் வணங்கி ஆசிப்பெரும் பொழுது அவர்களுக்கு ஒரு மலரை கொடுத்தார் சற்குரு. என்னுடைய முறை இது.

காலில் விழ வேண்டும் விழுந்துவிட்டேன். அவருடைய கால்களை தொடலாமா கூடாதா என்ற குழப்பத்திலேயே சில நொடிகள் கழிந்து போனது. நாம் அவர் காலில் வணங்கும் இந்நேரம் அவர் நமக்காக என்ன செய்து கொண்டிருப்பார் என்ற சலனத்தில் சில நொடிகள் என மிருதுவாக ஆடிக்கொண்டிருந்த என் மனதின் பெண்டுலம். சட்டென்று நின்ற கனப்பொழுதில் என்னை ஒரு நீரோவியம் போல் உணர்ந்தேன். கடவுளின் ரூபத்தை பிரதிபலிக்கிற சலசலப்பு இல்லாத நதியை போல் அவர் கால்களின் கீழ் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன். உடல் உயிர் மனம் உணர்வு என அவர் சொல்லும் அந்த நான்கும், எனக்குள்  எந்த வேறுபாடுமின்றி சங்கமமாகி அவர் கால்களை நனைத்து கொண்டிருந்தது. நிழவின் நிழல் கீற்றும், அன்று சுழற்றி விசிய காற்றின் ஒரு துகளும் கூட என் நதியின் மிருதுவான ஓட்டத்தை கலைத்துவிட்டிருக்க கூடும் அப்படியான நிசப்தத்தில் தலையுயரித்தி, நீட்டிய என் உள்ளங்கையில் கனிந்து விழுந்தது.

ஊதா நிற பூ.

சொக்கி - 1

பிடிக்கும் என்ற வார்த்தை அத்தனை இலாவகமாக தாண்டி விட முடியாது. அதை தாண்டுவது,  தாண்ட மனமில்லாமல் தவிப்பது, தாண்டிவிட வேண்டும் என்ற வீம்பில் மூக்குடைவது என அனைத்தும் சாத்தியம் 'பிடிக்கும்' என்ற வார்த்தையின் முன். ஆனால் எனக்கு வேலைக்கு போக பிடித்திருந்தது. சலவை துணியில் மடமடப்பில், கலர் கலர் வண்ணத்தில் தொங்கும் அடையாள அட்டை மார்பின் இடையில் விழும் அந்த ஸ்பரிசம் எனக்கு பிடித்திருந்தது. அதிலும் நம் பொருட்கள் வைப்பதற்காக பிரத்தியேகமான அறைகள் தருவார்கள் அதன் சாவியும் அடையாள அட்டையுமாய் சேர்ந்து ஒரு கொத்தாக தொங்கும் அந்த வடிவம் எனக்கு பிடித்திருந்தது. டப்பர்வேர் டப்பாக்கள் அதன் கையடக்க பைக்கள், பூப்போட்ட வாட்டர் பாட்டில் அதன் மேல் ஒரு ஸ்டீல் கேப். வேலைக்கு போகிறோம் என்றாலே வந்து விடுகிற கர்வம்.... வேலைக்கான அலுவலகத்திற்க்கு கொண்டுவிடுகிற தந்தை. காலையிலிருந்து மாலை வரை மூளையை அடைத்து கொள்கிற எதோ ஒரு ஓட்டம் என அனைத்துமாய் எனக்கு வேலைக்கு செல்வது பிடித்திருந்தது.

இந்த ஏற்பாடுகளினாலேயே நான் செய்யும் வேலையும் எனக்கு பிடிக்க வேண்டியதாய் இருந்தது. பல நேரங்களில் அற்ப சந்தோஷங்களுக்காக பல நிர்பந்தங்களை ஏற்படுத்தி கொள்வது என் இயல்பாகிவிட்டது. நுரைகளாக உடைந்து ஒன்றுமில்லாததாக ஆகியிருக்க வேண்டிய  அலைகளை உப்புக்கு குழி வெட்டுவது போல் எனக்குள் தேவையில்லாமல் உள்வாங்கி தொந்தரவுக்குள்ளாகுவது ஒரு நோய் போல் தொடர்ந்து கொண்டேயிருக்கிறது அந்த வடநாட்டு பயணத்திலிருந்து.

ஆசாத் தான் என்னை வடநாட்டுக்கு அனுப்பி வைத்தார். கலை நிகழ்ச்சி முதல் கருமாரி வரை அனைத்தையும் எடுத்து நடத்தும் இவன்ட் மேனெஜ்மென்ட்(event management) நிறுவனம் ஒன்றை நடத்தி வந்தார். அதை விடவும் சுழற்சங்கத்தில் முக்கிய பங்கில் இருந்த்தாலேயெ அன்று எங்கள் கல்லூரியின் இளைஞர் சுழற்சங்க நிகழ்ச்சிக்கு தலைமேயேற்று நடத்தினார். எனக்கு படிக்க பிடிக்கும் ஆனால் யாராவது பாடம் நடத்தினால் பிடிக்காது.

வணிக பாடங்களில் கணக்கு வகுப்புகள் பெரும்பாலும் பொருத்து கொள்ளும் தன்மையுள்ளனவாய் இருக்கும். அதை தவிர்த்த சில அனுபவ பாடங்கள் உண்டு. குறிப்பாக அதற்கு பெண் பேராசிரியர்கள் வந்து விட்டால்... புல்ஸ்டாப், கமா போன்ற அத்தனை குறியீடுகளுக்கு விளக்கம் கிடைப்பது தின்னம். நன்கு ஆங்கிலம் பேச தெரிந்த பெண்ணை உரக்க படிக்க சொல்லி. அதன் கடைசி வரியை மாத்திரம் பேராசிரியர்  அழுத்தமாக சொல்லி முடித்துவைப்பார். அப்படியாகின் அவர் அப்பாடத்தை நடத்தி விட்டார் என பொருள் கொள்ளல் வேண்டும். இப்படியான  வகுப்புகளில் வருகைபதிவோடு கெளரவ விடுப்பு கொடுத்து சகல மரியாதையுடன்  சுழற்சங்க கூட்டம் என்றால் அனுப்புவார்கள்.

அந்த பொன்னான திட்டத்தினை பயன் படுத்தி கொள்ளவதற்காக நானும் கல்லூரியின் இளைஞர் சுழற்சங்கத்தில் உறுப்பினராக சேர்ந்து கொண்டேன். "கேலிக்கு உள்ளாவது, திறமையின் உச்சம் தொட்டு காட்டுவது", இவை இரண்டும் பாட அல்லது ஆட துவங்கிய அந்த கனத்திலேயே புலப்பட்டுவிடும் என்பதால். மேடையில் பாடுவது, ஆடுவது இதை தவிர்த்த எந்த பயமும் எனக்கு இருந்ததில்லை. அது நானாக இருந்தாலும் சரி. வேறு யாராக இருந்தாலும் சரி. எனக்கு பேசிவிடுவது சுலபமாக இருந்தது. அந்த செளகரியத்தில் ஆசாத் தலைமேயேற்ற விழாவில் சங்கத்தின் செயல்பாடுகள் குறித்து நான் ஆற்றிய உரை அல்லது உரையாக கருதப்பட்டது பெரும் வெற்றி பெற்றது. அதை தொடர்ந்து பண்டமாற்றம் செய்வது போல் இரண்டு மாநிலங்களுக்கு இடையே இளைஞர்களை கலாச்சாரம், பண்பாடு நல்லுறவு என அனைத்தையும் பரிமாறி கொள்ளும் விதமாய் அந்த ஆண்டிற்க்கான "Inter state youth exchange" நடைபெற்றது. கோவையிலிருந்து நான்கு இளைஞர்கள் தேர்வு செய்ய வேண்டியது அசாத்தின் பொறுப்பு. அவர் முதலில் முன்மொழிந்த பெயர் என் பெயர்.

சொக்கி.

எனக்கு வாழ்வில் ஜெயித்துவிட வேண்டும் என்ற வேகம் எப்போதும் உண்டு. எப்படி, எங்கே, எப்போது, எவ்வாறு என அனைத்து ஏனா கேள்விகளையும் புறம் தள்ளிவிட்டு முன்னேறிவிட துடிக்கிற வேகம் என்னுள் இருந்தது. எனக்கு ஒரு பாடலில் பணக்காரன் ஆகும் கதாநாயகர்களை பிடிக்கும். அந்த கதையை பிடிக்கும். ஆனால் வாழ்க்கை அப்படி என்னை வாழ அனுமதிக்கவில்லை. வாய்ப்புகளுக்காக காத்திருக்கும் பொழுதுகளில்,  வாய்ப்புகள் எது தவிர்க்கப்படவேண்டியது எது என்று தெரிந்து விட்டாலே பாதை எளிதாகிவிட்டிருக்கும்.  இப்படியொன்று நடக்க நாம் அனுமதித்து விட்டோமே என்று மனம் திணறி தவிக்கிற சம்பவங்கள் பல. இன்று நினைத்தாலும் அதில் ஒன்றாக சேர்ந்து விட்டது நான் வடநாட்டுக்கு போக இசைவு தெரிவித்து அந்த துவர்ப்பான தருணம்.

முடியாது என்று சொல்ல முடிந்திருந்தால் எத்தனை சுலபமாகிவிட்டிருக்கும் என்  வாழ்க்கை. அப்படி சொல்ல முடியாதனாலேயே எனக்கு விருப்பமற்ற ஒரு பாரம் என் சுயவரலாற்றின் நினைவு முதுகில் ஏறிக்கொண்டது. நான் இடரித்தவித்த அந்த நொடிகளில் எல்லாம் என்னொடு துணையாய் அருவமாய் பின் தொடர்ந்தேயிருக்கிறது எதோவொன்று.

இடரினும் தளரினும் எனதுறு நோய்
தொடரினும் உனகழல் தொழுது எழுவேன்.

கரையை கடக்கும் அலைகளை எல்லாமா
கடல் நினைவு வைத்து கொள்ளும்.
வெளிச்சத்தை மிச்சம் வைத்து நகரும்
நிலவுக்கு, ஏன் கடந்து வந்த ஜன்னல்கள் மீது அக்கரை.
எத்தனையோ பிரார்த்தனைகளோடு தன்
ஜடையை பிடித்து இழுக்கும் எந்த கைரேகைகளையும்
கணக்கு வைத்து கொள்வதில்லை ஆலய மணி.
நான் அலை
நான் ஜன்னல்
நான் உன் ஜடையில் படிந்த கைரேகை.
உனக்கு தான் இன்னும் எந்த பெயரையும்
வைக்கவில்லை நான்!!!

******


ஒவ்வொரு முறை மரணத்தை
கையில் அள்ளும் போதும்
மறந்துவிடுகிறேன் என் விரல்களின் நடுவில்
உன்னை போலவே மெல்லிதாய்
இருந்தும் இல்லாமலும் இருக்கும்
பொத்தல்களை!!!

***********

நீ எதை மறந்தாலும் தண்ணீரை மாற்ற மறந்ததில்லை
நீ எதை மறந்தாலும் சரியான நேரத்தில்
அந்த "Fish Food" டப்பாவில் இருக்கும் பொடிகளை தூவ மறந்ததேயில்லை.
நான் எப்போதும் உன்னை கண்ணாடி
குடுவை வழியே பார்த்து கொண்டிருந்ததால்
இப்போதும் என் செதில்கள் படபடக்க
உன்னை தேடி கொண்டேயிருக்கிறேன்.
நீ என்னை விட்டிருக்க வேண்டாம் கடலில்.

**********

புல்லாங்குழலின்
துளையில் ஒருவன்
உதடு குவிக்கும்
காட்சியை பார்த்து...
அச்சே எச்சில் என்கிறேன்.... நான்!
அது இசை என்கிறாய் நீ...!
இரண்டு உண்மைகளுக்கும்
நடுவே மண்டி கிடக்கும்
உணர்வுகளை - ஒரே மூச்சில் ஊதி
தள்ளுகிறான் அந்த இசைகலைஞன்!!

மன்னிப்பு

அன்று வானத்தில் இரட்டை நிலவு.
அதன் திகம்பர தரிசனத்தில் வியர்திருந்தது உலகம்.
அந்த நொடி பொழுதில் எதற்க்கும் யாருக்கும் மன்னிப்பு அருளப்படும் என்ற அசரிரீ பின் வரிசையில் நின்றன...
என்னற்ற மணல் வீடுகளை இடித்து தள்ளிய அலைகள்.
குலைமுற்றிய வாழை இலைகளை கிழித்துவிட்டதாய் காற்று
கொத்தி வந்த மகரந்தத்தை தவறவிட்ட தேனீக்கள்
யாராலும் ஸ்பரிசிக்கப்படாத புல்லாங்குழல்கள்
பட்டாம்பூச்சிக்கு வண்ணம் பூசும் கடவுளும் - அவற்க்கு பின்
என்னை காயப்படுத்திவிட்டதாக நீயும்.
உன்னை எப்போதும் காயப்படுத்தும் நானும்.

வித்தியாசம்

இந்த நொடிக்கும் அடுத்த நொடிக்குமான வித்தியாசம்
இந்த நொடி இருக்கும் நீ
அடுத்த நொடி இருக்கமாட்டாய் என்பது மட்டும் தான்.
இந்த நொடிபொழுது வித்தியாசம்
எனக்கு சில கோடித்தவிப்புகளை தருமென்றால்
நீ என்னோடே  இருந்திருக்கலாம்.
இல்லை நான் உன்னோடு இல்லாமலையே இருந்துவிடலாம்.

தேவதை


ஒரு கையில் கோடாரியும்
மறுகையில் மண்வெட்டியும் ஏந்தி
அவன் மனதை வெட்டி பிளந்து பிளந்து - அந்த அடிமனதில் மண்டிகிடக்கிற மண்ணை கொத்தும் தேவதை நான் தானாம்.
இப்படியும் காதலியை வர்ணிக்கலாமாம்.
இல்லை என்னை இப்படித்தான் வர்ணிக்கவேண்டுமாம்.
தேவதை இப்படி தான் இருப்பாளா என்ற என் சந்தேகத்தை விடவும்
தெளிவாக தெரிகிறது.
நிச்சயம் உன் மனதை கத்தரிக்க கோடாரியும் மண்வெட்டியும் கொஞ்சம் அதிகம் தான் என்று.
வெண் சங்கு

வெண்சங்கின் மேல் வழுக்கி தவழும் கொழகொழப்பான
வெள்ளை நிறம் அவனுக்கு.
அந்த சங்கின் கடையோரத்தில் கச்சிதமாய் வெடித்திருக்கும் அந்த
இளஞ்சிவப்பு இதழ்களும் அவனுக்கு சாலபொருந்தும்.
என் இரைச்சலுக்கு
இசைக்கு...
எனக்குள் குவிந்திருக்கும் குழந்தைத்தனத்தின் உச்சத்தில்
போட்டு உடைக்கும் தெரிப்புகளுக்கு.....
என அனைத்திற்க்கு பின்னாளும்
ரீங்கரித்து என்னை பின்தொடர்வது
அந்த வெண்சங்கும் அவனும் மட்டும் தான்.


கூதல் காற்று

முந்தைய பிறவியின் உயிர் வாசத்தை ஏந்தி
என் வாசல் வந்தது கூதல் காற்று.
அருகில் அமர்ந்து மெல்ல என் மேல் ஊர்ந்து சென்றது.
பெயர் கேட்டேன் காதல் என்றது.
என் மேலும் பின் எனக்குள்ளுமாய் ஊர்ந்து சென்று
இன்று நானாகவே மாறிவிட்டிருந்தது அந்த கூதல் காற்று.
எனக்குள் நுழைந்ததாலேயே என் உடலின் எல்லையை தாண்ட அனுமதித்த இல்லை நான்.
இன்று நான் அனுமதித்தாலேயே வழி இருந்தும் போக மறுக்கிறது கூதல் காற்று.
இல்லை என் காற்று.
எனக்கு சொந்தமான காற்று.

அப்பார்ட்மெண்ட் கதை

லிப்டின் வழியே கனமான பொருட்களை மிகுந்த கவனத்துடன் இறக்கி கொண்டிருந்தோம். வீடு மட்டும் புதிதல்ல, இந்த லிப்ட,. லிப்டில் இருந்து சமான்களை இறக்குவது,  இந்த அப்பார்ட்மெண்டின் மெயின் கேட்டில் நுழைகையில் செக்யூரிட்டி சல்யூட் அடிப்பது என அனைத்தும் புதிதாகவே இருந்தது.

அடுக்குமாடி கட்டிடக்கலையில் ஒரு விதமான ஆஸ்பத்திரி வாடை. இங்கு மட்டும் தான் சாத்தியிருக்கும் கதவுகளுக்கு பின் எந்தெந்த முகங்கள், எத்தனை உயிர்கள், ஒவ்வொறு கதவுக்கும் பின்னான கதைகள் என எதை பற்றியும் மனம் கவலை படுவதில்லை. இப்போதைக்கு நம் உயிர் பிழைத்தால் போதுமானது என்றும், அவ்வப்போது லேசாக திறந்திருக்கும் கதவுகளின் இடுக்கு வழி... கண்களின் ஒளியை கூடுமானவரை பாய்ச்சி... காலில் கட்டிருந்தால் விபத்து, பெண்ணின் அருகில் தொட்டில் இருந்தால்.."பிரசவம்ம்ம்... போல...." என்று கதைகளின் முடிச்சுகளை பின்னலிடுவது ஆஸ்பத்திரியின் சுவாரஸ்யம். அதைபோலவே இருப்பதாலோ என்னவோ இந்த அடுக்குமாடி குடியிருப்புக்கும் ஆஸ்பத்திரியின் சாயல். 

இதற்கு முன்பு கோவையில் வசிக்கும் போதெல்லாம்.. "புஷ்பாக்கா வீட்டுக்கு எதுக்க இருக்க மாவுமில்". "ராஜி பாட்டி வீட்டுக்கு ஒட்டுனாப்பல இருக்க பைப்பு குழாய்" என்று வழித்தடங்களை கூட மனிதர்களின் முகங்களை கொண்டு தான் அடையாளம் சொல்லுவாள் அம்மா. ஆனால் இங்கு மனிதர்களின் விடவும் எண்கள் தான் அதிகம் பேசுகின்றன. சில மாதங்கள் இருக்கும். அப்போது தான் அம்மாவை முதன் முறையாக இந்த வீட்டுற்க்கு அழைத்து வந்து "இங்க தான் புதுசா குடியேறப்போறோம் என்றேன்." ஆனால் அவள் சேட்டையோ அப்பார்ட்மெண்டின் வலது புற கேட்டில் அன்றே ஆரம்பமாகி விட்டது.

வரவேற்ப்பில் வைத்திருந்த என்னற்ற செடிவகைகளில்,  அம்மாவின் கண்களை விடவும் சிறுத்திருந்த மணத்தக்காளி பரித்ததோ..? இல்லை இவள் அதை பரித்தாளோ....கொஞ்ச நேரத்திலேயே லத்தியுடன் கன்னடத்தில் மிரட்டினார் செக்யூரிட்டி. அன்று அரண்டவள் தான்.... இன்று குடியேறும் நாள் வந்தும் இன்னும் அவள் மிரட்சி நீங்கவில்லை.

"வீட்ட பாத்திருக்காலாம் வீட்டை. எதுகளாச்சும் கதவ திறக்குதுகளா பாரு..., பக்கத்துல எழவு விழுந்த கூட தெரியாது போல..., .."

"அதெல்லாம் தெரியும் உள்ள இண்டர்காம் இருக்கு. அதெல்லாம் அக்கம் பக்கம் பேசிக்கலாம்."

"எத எழவு விழுந்ததையா..."

"ஏம்மா முத நாளும் அதுவா எழவுங்குகிற...."

"பின்ன வீடா இது.. சும்மா பெட்டி பெட்டியா இருக்கு. ஒரு வாச, ஜன்ன கதவு வேணா! பக்கத்துல இருக்கறது குமரியா கிழவியான்னு காண வேணாம்." என்று சிலிண்டரை தூக்கிய வாறு தம் கட்டி நடந்த எங்கள் இருவரின் கைகளிடையேவும் கனத்தை விடவும்.. அவள் புலம்பல்கள் இதமாக இருந்தன.

அந்த முதல் தளத்தில் முற்றத்தில் எங்கள் ப்ளாட். அதை ஒட்டியிருந்த கம்பியில் கைகளை ஊன்றியபடி சரிந்து நின்றிருந்தாள் அந்த பெண். அருகில் நெருங்கும் வரை வயதை யூகிக்க முடியவில்லை. ஆனால் தொலைவில் இருந்தும் பளீரென தெரிந்தது மதியம் இரண்டு மணியிலும் அவள் காலுக்கு அணிந்திருந்த பச்சை நிற ஷாக்ஸ். அவள் உடலுக்கும் உடைக்கும் இடையே பெருத்த இடைவெளி. அதில் சப்பணம் இட்டு அமர்திருந்தது பெங்களூர் காற்று.

எப்படியும் வயது ஒரு 45 கடந்திருக்கும். சாதராணமாகவே எம்பியிருக்கும் பற்களால் உதடுகளை ஒரு சேர மூட முடியாது அம்மாவுக்கு. அதிலும் ஒரு ரகசியமான நக்கல் புன்னகையின் போது உப்பி பெருக்கிற கன்னம். அதனுள் அழுந்தும் காற்று என அனைத்தையும் ஒரு சேர அடக்க முடியவில்லை அவளால். அம்மாக்கள் எப்படியோ...? ஆனால் மகள்களுக்கு அதிலும் குறிப்பாக எனக்கு.. அம்மா சில நேரம் குழந்தையாவதிலும்... நான் சில நேரம் அம்மா ஆவதிலும் கொள்ளை ஆசை. ஆசையை விடவும் எனக்குள் பொதிந்திருக்கு என் குழந்தை பருவத்து நியாபகங்களுக்கு இதை விடவும் அவளை வஞ்சம் தீர்க்க வேறு சூழ்நிலைகள் அமைந்து விட போவதில்லை என்ற களிப்பு. சிறு வயதில் அவள் எனக்கு செய்ததை போலவே கண்களை விரைத்தேன். ஆனால் அவள் என்னை போல் இருப்பதில்லை... முதல் பார்வையிலேயே அடங்கிவிடுகிறாள்.

அப்பெண் இப்போது என்னை பார்த்து புன்னகைக்க துவங்கியிருந்தால். அறிமுகங்கள். உபசரனையான பரிமாறல்கள். எங்கள் ப்ளாட்டின் எதிர் ப்ளாட்டில் வசிக்கிறாள். அவளுக்கு தமிழ் தெரியாது. எனக்கு தெலுங்கு தெரியாது. நாங்கள் இருவரும் புரிந்து கொள்ளுமாறு பேசுமளவிற்க்கு இருவருக்கும் இவ்வூரின் கன்னடம் தெரியாது. சர்வதேச மொழி கை கொடுத்தது.

"After you settle down, we will talk much..." என்றவளுக்கு புன்னகையுடன் விடைகொடுத்தேன்.

"பக்கத்துல பொம்பள தான் இருக்கு. ரெண்டும் பேரும் நல்லா இங்கிலீஷ்லயே பேசிகிறாங்க என்று கோவையில் இருக்கும் அப்பாவுக்கு போனில் தகவல் சொன்னாலும். அதற்க்கு பின் மீண்டும் அம்மா - மகள் விளையாட்டு ஆரம்பம் தான்.

"என்ன பாக்குற... போ ஆந்தம்மா மாதிரி நீயும் போய் ஒரு புல்புல்தாரா உடுப்ப மாட்டிக்கிட்டு வா. எல்லா பொருளையும் எடுத்து அடுக்க வேணா...?"

"ஏய் அம்மா...! அது மேக்ஸி"

"என்னவோ... அந்தம்மா பேர் என்னவாம். ஏன் இப்படி தலையை விரிச்சுபோட்டு வெளிய நிக்குதாம்."

"நீ இப்படி கேப்பேன்னு தான். இங்க யாரும் வெளியேவே வற்றதில்ல. அவங்க வீட்டு வேலைக்கார பொண்ணு வர நேரமாம். அதுக்காக கதவை திறந்தாங்களாம். நாம சாமான் இறக்க சத்தம் கேட்தும் அப்படியே நின்னுட்டாங்க."

"ஓ..! அந்த வேலைக்கார பொண்ணு இங்க ஒரு நாள் ஒத்தாசிக்கு வருமா...? எல்லத்தையும் ஒத்த ஆளா ஒதுக்க சிரமம இருக்குல்ல.."

புதிதாக துளிர்த்த உறவின் அழகே, நிச்சயம் செய்வார்கள் என தெரிந்தும்... அதை தயங்கி தயங்கி கேட்பது போல் நடிப்பது தான். பச்சையம் மாறாத... முதல் உபசரிப்பு. வீடெங்கும் ஓவியங்கள். குறிப்பாக அந்த டைனிங் டேபிளின் மேல் மாட்டியிருந்த ஓவியம். ஆண் குறி.. அதை சுற்றிய ஒரு கருவறை அதற்க்குள் கைகளை குவித்திருந்ததை போல் ஒரு சிசு. ஏராத்தாள அனைத்து வண்ணங்களும் பயன்படுத்த பட்ட ஓவியம். குறிப்பாய் நீல நிறம் அதிகமாக கண்களை உருத்தியது. ஓவியத்தில் இருந்து எடுத்த கண்களை அப்பெண்ணின் மீது வைத்ததுமே புரிந்து கொண்டாரள்..

"No its not me, my husband. He is a Drawing Professor"

என்ற விளக்கத்துடன் வேலைக்கார பெண்ணை அனுப்புவதாகவும் ஒப்புக்கொண்டிருந்தாள்.

***************

அன்று ஒத்தாசைக்கு கென்று வந்தவள். நேற்று தான் அவள் முதல் மாச சம்பளத்தை வாங்கினாள். வீட்டில் பொருட்கள் அதனதன் இடம் சேர்ந்ததும் அம்மாவும் அவள் இடம் சென்று சேர்ந்து விட்டாள். தினமும் காலையும் மாலையும் அவளிடம் இருந்து போன் வரும். "வேலைக்கார பொண்ணு வந்துச்சா... இன்னிக்கு என்ன சமையல்.. எதுத்த வீட்டு அம்மா பேசுச்சா. ஏதோ ஒரு அம்மா உன் வீட்டு பக்கத்துல இருக்குன்னு மனசு கொஞ்ச சமாதனம்." என்று தினமும் அதே கேள்விகள், அதே பேச்சு. சில பேச்சுக்களும் சில குரல்களும் மட்டும் தான் மனதிற்க்கு அலுப்பதேயில்லை. இந்த பேச்சுக்காளால் அன்றைய நாளில் எந்த மாற்றமும் ஏற்பட்டுவிட போவதில்லை என்றாலும். எதிர்பார்த்தவர்களிடமிருந்து எதிர்பார்த்த நேரத்தில் வராத பேச்சுக்களும்.. செய்திகளும்,  மனதின் சரியான வசிப்பிடத்தை அதன் கனத்தை கூட்டி காட்டிவிடுகிறது. காலையில் வேலைக்கு சென்று மாலையில் வீடு திரும்பும் கணவரை தவிர்த்து,  மதியத்தில் வேலைக்கு வரும் ரத்னாம்மா தான் ஒரே பேச்சு துணை. அதுவும் ஒரு மணி நேர பேச்சு துணை.

கழுத்தில் கருகு மணி.. குள்ளமான உருவம். பெரும்பாலும் சேலைக்கு பொருத்தமான ஜாக்கெட்டை போடமாட்டள் ரத்னாம்மா.  சிறு நாற்காலி.. கால் மீதி என அனைத்தையும் நகர்த்தி நகர்த்தி சுத்தம் செய்யும் ரத்னாம்மாவின் வேலையில் அன்று நிறைய மாற்றங்கள். கண்கள் ஓரிடத்திலும் யோசனை வேறிடத்திலும் என்பதை அவள் தொழில் நேர்த்தியே காட்டியது. "எதாவது பிரச்சனையா...?" என்று கன்னடத்தில் திக்கி திக்கி கேட்டு முடித்தேன்.

மிகுந்த தயக்கத்துக்கு பின். இரண்டு அறைகள் சுத்தம் செய்த பின்... மெல்ல தரையை துடைத்தவாறே அழத்துவங்கினாள். இந்த புதிய நகரத்தில் எனக்கு பழக்கமான ஓர் உறவு, என்னோடு பகிர்ந்து கொள்ளும் முதல் கண்ணீர் இது. அந்த பொறுப்புணர்ச்சியுடன் சோபாவில் இருந்து கீழிறங்கி அவள் அருகில் தரையில் அமர்ந்து கேட்டேன்.

"ஹேனாய்த்து..."

இன்று வேலைக்கு பத்து நிமிடம் தாமதம் என்பதால்... எதிர்த்த வீட்டு பெண் கன்னத்தில் அறைந்துவிட்டதாக சொன்னாள். இந்த செயல் கூட எதிர்த்த் வீட்டு பெண்ணின் உருவத்திற்க்கு சம்மந்தம் இல்லாத ஒரு செயல் தான். "சரி... விடுங்க.. இனிமே நேரத்தில போங்க.." என்று அவள் மொழியில் சொன்னாளும். அவள் தொடர்ந்து சொன்ன செய்திகள் எனக்கு கடந்த வாரம் நான் யூகித்த ஒரு விஷயத்தை உறுதி செய்வதாகவே இருந்தது.

தீபத்திருநாள் வருவதற்க்கு இன்னும் 5 நாட்கள் இருந்த வேளையில். எதிர்த்த வீட்டு பெண் என்னை இண்டர்காமில் அழைத்து. பக்கத்து ப்ளாக்கில் ஒரு ப்ளாட்டில் ஒரு பெண் கைவேலைபாடுகள் நிறைந்த தீபங்களை விற்பதாகவும். அதை பார்த்து வரலாம் என்றும் கூறி என்னை அழைத்தாள். அவள் குறிப்பிட்ட நேரத்தில் என் ப்ளாட் கதவை பூட்டிவிட்டு காத்திருந்தேன். அவள் ப்ளாட்டில் இருந்து வெளியே ஒரு காகிதத்துடன் வந்தாள்.

"கண்காட்சி நடப்பதற்கான நோட்டீஸ் அது. அதில் கண்காட்சி நடப்பதாக குறிப்பிடப்பட்டிருந்த தேதி முடிந்து இன்றோடு இரண்டு நாள் ஆகியிருந்தது. அது தான் முடிந்துவிட்டதே பின்பு ஏன் செல்கிறோம் என்று கேட்டேன். எல்லா பொருட்களுமா வித்து தீர்ந்திருக்க போகின்றன... போய் பார்க்கலாம் என்றவாறே நடக்க துவங்கியவளை பின் தொடர்ந்தேன். அவளுடனான நான் செலவிட்ட முதல் மற்றும் நீண்ட பொழுது அதுதான். பேசத்துவங்கிய 10 நிமடங்களில் எல்லாம் மிக பளபளப்பாய் தெரிந்தது, அப்பெண்ணின் வாழ்வில் மிகப்பெரிய பெருமையே இப்படி ஒரு நகரில் சொந்த ப்ளாட் வாங்கியிருப்பது தான் என்பது. அத்தோடு அம்மா ஒரு ப்ளாட்டில் சென்னையிலும். தங்கையின் கணவர் சமீபத்தில் இறந்ததால் அதில் வந்த இன்ஸ்யூரன்ஸ் பணத்தில் மும்பையில் ஒரு ப்ளாட்டில் தங்கை இருப்பதாகவும் சொன்னாள். ஏன் எல்லோரும் ஒரே ப்ளாட்டில் ஒன்றாக இருக்க வேண்டியது தானே என்றேன்.

"How come its possibleeeeeeeee..." என்று முக்கியமான வார்த்தைகளை மிகுந்த அழுத்துடன் சொல்வது அவள் இயல்பாய் இருந்தது. கண்காட்சி நடப்பதாக குறிப்பிடப்பட்டிருந்த  ப்ளாட் பூட்டியிருந்தது. வாருங்கள் கிளம்பி விடலாம் என்றேன். அதன் பிறகு அப்பெண் என்னை கவனித்ததாக எனக்கு நினைவேயில்லை. விளையாட்டு பொருட்கள் நிறைந்த மைதானத்தை ஆர்வமுடன் பார்க்கும் குழந்தையை போல் ஒவ்வொறு ப்ளாட்டாக சென்று காலிங் பெல் அடித்து கண்காட்சி நடக்கும் ப்ளாட்டை குறித்து விசாரித்தாள். அனைவரும் சொன்ன பதில்கள் எதையும் கூட அப்பெண் காதில் வாங்கியதாக எனக்கு தோன்றவில்லை. அந்த தளத்தில் மொத்தம் 8 வீடுகள். இத்தோடு மூன்று வீட்டின் காலிங் பெல்லை அழுத்தி விட்டாள். எனக்கு ஒரே கூச்சமாக போனது. "ஏன் இப்படி செய்கிறீர்கள்... அது தான் தெரியவில்லை என்று அனைவரும் கூறுகிறார்களே... வாங்கள் சென்று விடலாம்" என்றேன். இப்பொது நான் காம் வீட்டின் காலிங் பெல்லை அழுத்தி கொண்டிருந்தாள். மிக அதிசயமாய், நான்காம் ப்ளாட்டின் கதவை திறந்த ஒரு பாட்டி, வந்தவரை "உள்ளே வாங்க" என்று கன்னடத்தில் அழைத்தது.  நான் உள்ளே செல்லவில்லை. உள்ளே சென்றவள் சிறிது நேரத்தில் வெளியே வந்தாள்.

"they gave me coffee....such a sweet people.." என்று எங்கள் ப்ளாக்கை நோக்கி நடக்க துவங்கினாள். நான்,  கண்காட்சி என்றேன். "they are not there know?" என்றாள். அது தான் வீடு பூட்டியிருந்த போதே நமக்கு தெரியுமே... நீங்கள் அவர்களை பற்றி விசாரிக்கத்தானே இத்தனை வீட்டின் கதவை தட்டினீர்கள் என்று ஆங்கிலத்தில் கேட்டதால் என் வெறுப்பும் கோபமும் அவ்வளவாக வெளிப்படவில்லை.

"this... I use to do normally ya..."

"which...?"

"ringing other door bells..."

ஒரு வேலை குழந்தை மனம் மாறாத பெண்ணாய் இருப்பாளோ என்று நினைத்த என் யூகத்தை அடுத்த இரண்டு நாட்களில் எல்லாம் உடைத்தாள். ஒரு மணி நேரம் அவளுடன் முழுதாய் செலவழித்த என்னை... அதுவும் இது போன்ற விசித்திரமான செயல்களில் அவள் உடன் இருந்த என்னை... அன்று லிப்டில் எதேர்சயாக பார்த்தும். என்னை யார் என்றே அடையாளம் தெரியாததை போல் புன்னகைக்காமல் என் கண்களை சந்திக்காமல் புறக்கணித்தாள். ஒரு வேளை எதாவது மனம் சோர்வாக இருக்கும்,  என்ற என் எண்ணத்தை அதை தொடர்ந்த நாட்களில் உடைத்தாள்.

"hey you know for me lift means fear...ya.." ஒன்றும் புரியாமல் விழித்த என்னிடம் "because I am a heart patient...due to diwali. Every body burning crackers... I am afraid... am running out of my tablets.."

இது போல் பல முறை இப்பெண்ணை குறித்து விடை தெரியாமல் இருந்த என் அனுமானங்களுக்கு ரத்னாம்மாவின் கன்னத்து அடி பதில் சொன்னது.

ரத்னாம்மா கன்னடத்தில் இப்போது தொடர்ந்தால்..."இது புதுசில்ல... எப்பவும் இப்படி தான். சில நேரம் பேய் மாதிரி தலையெல்லாம் விரிச்சு போட்டுட்டு தாலிய கழட்டி வீசிட்டு எனக்கு வாழவே புடிக்கல ரத்னா. இவ்ளோ பெரிய வீடு... பொண்ணு ஹாஸ்டல்ல படிக்குது... அவரு வேலைக்கு போய்ட்றாரு.. நான் என்ன பண்றது ரத்னான்னு.. என்ன உடம்ப போட்டு அழுதுகிட்டே உலுக்கும். நான் சாகறேன்... நான் சாகறேன்... அடிக்கடி சொல்லும். இந்தம்மா தீடிருன்னு செத்துட்டா போலீஸ் கீலீஸ் வந்து என்ன தானே கேள்வி கேப்பாங்க.

ஏன்ன... அந்த அம்மா வீட்டுக்குள்ள தினமும் போற வெளியாளு நான் தான். இன்னிக்கு அந்தம்மா என்னை அடிச்சதும்..என்ன பன்றதுன்னு புரியல.  ஸ்டோர் ரூம் செக்யூரிட்டி எனக்கு சொந்தம் அவர் மூலமா இந்த அம்மாவோட கணவரின்  போன் நம்பர் வாங்கி, இன்னிக்கி நடந்தத சொன்னேன். அதுக்கு அவரு இந்த அம்மாவுக்கு மனநிலை சரியில்லைன்னும். அவரு  பொண்ண பார்க்க வெளியூருல இருக்கறதாகவும்... இரண்டு நாள் போறுத்துக்க வந்திட்றேன்னும் சொல்றாரு. ஒரு மாசத்துல நாலு அஞ்சு நாள் இப்படி ஆகும் மத்த நாள்ல எல்லாம் அவங்க பொண்ணு மாதிரி பாத்துக்கும் அதுக்கு தான் பொறுத்துகிட்டு இருக்கேன் என்று அவள் சொல்லவும்.......

/////"நான் சாகறேன்... நான் சாகறேன்... அடிக்கடி சொல்லும். இந்தம்மா தீடிருன்னு செத்துட்டா போலீஸ் கீலீஸ் வந்து என்ன தானே கேள்வி கேப்பாங்க. என்ன அந்த அம்மா வீட்டுக்குள்ள தினமும் போற வெளியாளு நான் தான்."/////   என்று கம்மிய குரலில் கண்களில் நீரை துடைத்தவாறே பதற்றத்துடன் அவள் கூறிய விதம் எனக்கும் பதட்டத்தை கூட்டியிருந்தது. யாருகிட்டயும் சொல்லிடாதிங்க என்ற வேண்டுதலுடன் ரத்னாம்மா  சென்றபிறகு. என்னாலும் இதை யாரிடமும் சொல்ல முடியவில்லை.... இத்தனை நாளும் உட்சபட்ச விரக்தியில் இருக்கும் ஒரு பெண்ணுடனான நம் சவகாசம். என்று நினைக்க நினைக்க இண்டர்காம் அதிர்ந்தது.

எடுத்தேன்..."hai its me.. what are you doing..." என்றாள்.

"சற்று முன்பாக உரசியிருந்த தரை என்பதால், மெல்ல வழுக்கியது எனவே சுவரை கெட்டியாக பிடித்தவாறே.."I am busy" என்றேன்.

எப்போதும் போல் அவள் நான் சொல்வதை கேட்பதில்லை. பேப்பர் காரன் கொடுத்த பில் அதிகமாக இருப்பதாக அங்கலாய்த்தாள். நான் தனிந்த குரலில் இல்லை எனக்கு கொடுத்த பில் சரியாகவே கணக்கிடப்பட்டிருக்கிறது என்றேன். இது தான் நான் அவள் கூறுவதை மறுப்பது முதன் முறை. அதை தொடர்ந்த வாதங்களில் அவள் சிரித்த குரல், புன்னகையாக குறுகியது இப்போது அவள் உச்சநிலையில் இருந்திருக்க வேண்டும். "பொருக்கி.... ராஸ்கல்.. ப்பக்கர்.." என்று சம்மந்தமே இல்லாமல் கொதித்த அப்பெண்ணின் குரலை கேட்கையில் அவள் கூறியதை எல்லாம் மறுத்தத்ற்க்காக என்னை திட்டுகிறாளா.. அல்லது பில்லை தவறாக கொடுத்த பேப்பர்காரனை திட்டுகிறாளா என்பதை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

மீண்டும் அன்று மாலை அம்மாவிடமிருந்து போன்.. அதே பேச்சு... ஆனால் ஒரே ஒரு கேள்வி மட்டும் கூடுதலாய்.  எதிர்த்தவீட்டு அம்மா நல்லா பேசுதில்ல...!வேறு யாராச்சும் கதவ திறந்தாங்களா...?!

- கனக தூரிகா.

............

சற்குருவும் SANTA க்ளாசும்....... 1

"அக்கா... மொபைல் போன் எல்லாம் எதாவது இருந்தா கொடுத்துடுங்க..." என்று பாட்டி வைத்திருக்கும் சுருக்கு பை போன்ற ஒன்றை என் முன்னால் நீட்டினார் ஈஷா சுவாமி. இன்னும் அரை மணி நேரம் தான்....! என்னை போல் உலகில் சஞ்சரிக்கும் அனைத்து உயிரையும் உருக்கி அச்சில் வார்த்தார் போன்ற பிரமாண்ட இருப்பு. ஒவ்வொறு நொடியும் மனம் தகதகத்து கொண்டிருந்தது அந்த பேரொளியை காண.  அந்த ஆசிரமத்தின் குடிலை சுற்றியிருந்த அத்தனை மரங்களும் இனி என்னாளும் அவர் அருகிலேயே இருக்க வேண்டும் என்று ஏங்கி.... ஓங்கி ஒற்றை காலில் தவம் புரிவது போன்ற அழந்த மெளனத்தில் திளைத்திருந்தது. இலைகள், கிளைகள் என அதன் வேர் வரை பரவி கிடந்த அந்த ஏக்க மெளனத்தை அவ்வப்போது தலை வருடி ஆசுவாசப்படுத்தின வெள்ளிங்கிரி மலைக்காற்று.

ஓங்கரித்த மெளனத்தினிடையே ஓர் ஒற்றை மரத்தின் நிழலின் கீழ் அகண்டு கிடந்தது பாறை ஒன்று. அதில் அமர்ந்த சில மணித்துளிகளெல்லாம்  அப்பாறையின் ஏற்ற இறக்கங்கள் சில அந்தரங்க பாகங்களை மெல்லிதாய் பதம் பார்த்தன. செருப்புகள் அற்ற என் கால்களை பார்க்க சற்றே வித்தியசமாய் இருந்தது. கூதிர் காலத்தின் அடையாளங்கள் என் கால்களின் எல்லைதோரும் பாள் பாளாய் வெடித்து திரிந்திருந்த சாம்பல் நிற கோட்டினில் பயணம் செய்தது. மண்ணில் மட்டுமே பதிந்து வந்த காலடி சுவடுகள் இன்று வித்தியாசமாய் இலை சருகுகளின் மீது படர்ந்திருந்ததை பார்க்கையில் வித்தியாசமாக இருந்தது.

இதற்கு முன்பு சற்குருவை தீர்த்தகுண்டம் முன்பாக தரிஷன நேரத்தில் பார்த்தது... பின்பொரு முறை பத்திரிக்கையாளர் என்ற பெயரில்..( அழுத்தி அடிக்கோடு இட வேண்டிய வார்த்தைகள்...பத்திரிக்கையாளர் "என்ற பெயரில்" ) சற்குருவை பார்க்க திருட்டு பாஸ் வாங்கி உள்ளே நுழைந்திருக்கிறேன்.  ஆனால் இரண்டு சந்தர்பங்களிலும் அவர் என்னை பார்க்காதது போல் எனக்குள் ஒரு மாயை. நினைவில் திரண்ட வரை சரியாக இரண்டு முறை அவர் கண்கள் என் கண்களை சந்தித்தன.

ஓராண்டுக்கு பின் அவரை தனியே சந்திக்கும் வாய்ப்பை ஏற்ப்பட்டுள்ளது. அவரை பார்த்தால் என்ன பேசலாம்... என்ன கேட்கலாம் என பல கேள்விகள் கண்களை உருத்தி வந்த தூசு துகள்களுடன் என் மனதையும் உருத்தியே வந்தது. தலையில் கட்டு.... பஞ்சாபி ஸ்டைலில் ஒரு கச்சை பைஜாமா... அனைத்தும் காவியில். கையில் லேப்டாப் என நவீனமும் சங்கமும் கலந்த ஒரு பாவனையில் நுழைந்தார் ஒரு சுவாமி. அருகில் நெருங்க நெருங்க விபுதி வாசம்... அதையும் கடந்து வேறுறொரு வாசம் எனக்கு படைத்தல் தொழிலானால் அந்த வாசத்திற்க்கு ஒரு பூவை படைத்திருப்பேன். இந்த இறைவனின் சந்நிதியில் அது வெறும் வாசமாக மட்டுமே இருந்தது. தூரத்தில் இருந்தும் மிக அழுத்தமாக தெரிந்தது அவர் காதுகளின் ஈடுக்களில் ஒத்தியிருந்த விபுதிகீற்றுக்கள்.

என்ன.. சற்குரு அப்பாய்ன்மென்ட்டா என்றார்.....? புன்னகைத்தவாறே.

சற்குருவை சந்திக்க வந்திருந்த எங்கள் குழு,  ஆமாம் என்று ஆமோதித்தோம். குழு என்ற வார்த்தையை கழித்து பார்த்தால் நான் வெறுமனே அமர்ந்திருந்ததேன். அங்கு நடக்கும் புன்னகை பரிமாறல்களுக்கும், உபசரிப்புகளுக்கும் இடையே ஒரு பார்வையாளராய் நான். இந்த முறை மிக சிறிய குழு மூன்று பேர் தான் இருந்திருப்போம். அதிலும் மூன்றாம் நபர் சற்று நேரம் கழித்து எங்களோடு சேர்ந்து கொள்வதாய் பேச்சு. ஆக இரண்டே பேர்.

இந்த முறை சற்குரு என்னை பார்த்தே ஆக வேண்டும். ஒரு வார்த்தை ஏனும் என்னிடம் பேசியே ஆக வேண்டும். அவர் தப்பிக்க வேறு வழியே இல்லை என்ற உறுதி தென் கைலாயத்தை போல் மிக உறுதியாய் வளர்ந்திருந்தது. இறைவனை மிக பக்தியோடு பிரார்த்திக்கிற பக்தர்கள், எதோவொரு வேண்டுதலை செலுத்துகிற போது காற்றில் சாமி தலையில் இருந்து தவறி விழுகிற பூ, வேறுவழியே இல்லாமல் கனவில் நாம் உருவாக்குகிற சாமி பிம்பம் என இவை அனைத்தும் எதோவொரு வகையில் நாமும் கடவுளுக்கு மிக நெருங்கிய உறவு என்பது போன்ற மாயை ஏற்படுத்தி விடுகின்றன. அதே நிலையில் இப்போது நானும். என்னற்ற முறை நடந்த நல்ல நிகழ்வுகளுக்கெல்லாம் சற்க்குருதான் காரணம் என்றும்....  பல முறை நானாகவே உருவாக்கி கொண்ட வருத்தங்களுக்கும் அவர் தான் காரணம் என்றும்... எதற்க்கும் காரணம் இல்லாத அவரை காரணப்படுத்தியிருக்கிறேன். மொத்தத்தில் சூட்சும வடிவில் நெருங்கிக்கிடக்கிறது எங்கள் உறவு என்பது என் எண்ணம். எனக்கும் அவருக்கும் நடக்கவிருக்கும் உரையாடல்கள் நிச்சயம் என்னோடு வ்ந்திருப்பவர்களெல்லாம் பொறாமையை அல்லது குறைந்தபட்ச அங்கலாய்ப்பை ஏற்படுத்த கூடும் என்பதை எண்ணி வருத்தமாகவும் இருந்தது.

அதே கட்டு, அதே கச்சை, அதே காவி ஆனால் இந்த முறை வந்த சுவாமி மாத்திரம் வேறு. உள்ளே வாங்க என்று எங்களை அழைத்தார்... ஏரத்தாள தரையிலிருந்து ஒரு மூன்று அங்குலம் மட்டுமே உயர்ந்திருந்த பாறையிலிருந்து எழும்ப எனக்கு சிரமமாகவே இருந்தது. ஷம்போ என்று பெறுமூச்சு வாங்கி எழுகையில்... இது கூட எங்கள் சூட்சும உறவின் ரகசிய பாஷையாகவே மனம் கதகதத்தது.

ஒவ்வொறு சருகுகளையும் அதை கடந்திருந்த ஒவ்வொறு கற்களையும் எண்ணி எண்ணி மிக கவனத்துடன் கடந்தேன்... இதில் எத்தனை கற்கள் அகலிகையாக மோட்சம் பெற காத்திருக்கின்றனவோ... என்ற எண்ணம். அப்படி சாபம் வாங்கி இங்கு கல்லாகவோ, சருகாகவோ இருக்கும் எவைகளும் என்னுடன் அதன் பிரச்சனைகளை பகிர்ந்து கொள்ளலாம். நானும் அவரும் மிக நெருக்கம் உங்கள் சாப விபோட்சனங்களுக்கு நான் பரிந்துரைக்கிறேன்... யார் வேண்டுமானலும் என்னோடு பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் என்ற  அறிக்கையை காதின் செவிப்பறையை தாண்டி அடிக்கும் இதயத்துடிப்பின் சப்தத்தையையும் பொருட்படுத்தாமல் அந்த சருகுகளிடமும் கற்களிடமும் தெரிவுப்படுத்தினேன்.

நடந்து கடக்க வேண்டிய தூரம் முடிந்த போது தான் .... "அடடா நம் அறிக்கையில் முதலில் வருபவர்களுக்கு முன்னுரிமை" என சொல்ல மறந்துவிட்டோமே என்ற எண்ணம். இப்போது மனதை விடவும் கண்கள் அதன் உச்சத்தில் செயல்பட துவங்கியிருந்தது. கண்களின் உட்சபட்ச செய்லாற்றலை பயன்படுத்தியும் நான்கு தூண்களை தாண்டி எதுவும் தெரியவில்லை.

அந்தரங்கமான பாகங்களில் சில நேரம் கண்களையும் சேர்த்துவிடலாம். இத்தனை நேரம் உடலை அசைக்காமல், யாருக்கும் தெரியாமல் எம்பி எம்பி தோற்றுப்போன என் பார்வையை உணர்ந்து இப்போது எம்ப ஆரம்பித்தது என் குதிக்கால். எதற்க்கு இத்தனை மென்மை. எதற்க்கு இத்தனை நிதானம். எதற்க்கு இத்தனை நிசப்தம். ஒரு பெண் இத்தனை மெதுவாக நடந்தால் நாணம் என்று சொல்லிவிடலாம். ஆனால் காட்டில் நகங்களை மெல்ல பதித்து அசைவுகளில் மட்டுமே நகர்ந்து செல்லும் சிங்கத்தை... அதுவும் இந்த ஆறடி சிங்கத்தை ???. நடையின் கம்பீரம் தாங்கி... அந்த இடக்காலில் கனத்து கிடக்கும் அந்த செம்பு தண்டையின் முறுக்கு. முகம் முழுவதையும் மறைத்து கிடக்கும் அந்த வெண் இறகுகளின் உச்சியில் கூர்ந்திருக்கும் பார்வை... இறகுகளின் மத்தியில் முரண்டு நிற்க்கும் மீசை. இன்று தலைபாகை இல்லை. பைஜாமா குர்தாவில் கைகள் நுழைத்து மெல்ல அசைய அசைய... இப்போது என் இதயத்துடிப்பை என் அருகில் இருந்தவருக்கு கூட கேட்டிருக்கலாம்  என்று பதற்றமானது மனம். ஆம்!!  என்னருகில் இருந்தவர் எந்த சம்மந்தமும் இன்றி தீடிரென  என்னை திரும்பி பார்த்தார். வந்ததும் என் ஜாதகத்தையே சொல்லி, என் வருங்காலம் பிரமாதம் என சொல்ல போகிறார். நேற்று இரவு தியானம் செய்த போது கூட எதோ என் காதுகளில் கிசுகிசுத்தாரே அதை இன்று உரக்க சொல்வாரோ... என எழும்பி அடங்கின பல கேள்விகள்.

அவர் உருவத்தை விடவும் மெளனமாக கர்ஜித்தது அவர் நமஸ்கரிக்க குவித்த கரங்கள். நான் எதிர்பார்த்து போலவே முதல் வலையிலேயே சிக்கின அவர் கண்கள். கண்களின் சந்திப்பிற்க்கு பிறகு பொங்கி பிரவாகம் எடுத்தது என் ரகசிய பெறுமை. திளைப்படங்கும் முன் அருகில் இருந்தவரிடம் என்னை காட்டி கேட்டார்.... "யாரிந்த அம்மா.....?"

தொடரும்......